Mistyfikacja w Emilcinie. Pytania i odpowiedzi – cz. 3

Zgodnie z obietnicą przedstawiam kolejne pytania, jakimi próbował zaskoczyć mnie „badacz” zjawisk paranormalnych. Sami oceńcie ich wartość merytoryczną w konfrontacji z tym, co podałem w książce „Tajne operacje. PRL i UFO”.

*   *   *

Pytanie nr 5

Jak wytłumaczy Pan ślady na polanie Jana Wolskiego? Miały one być widziane przez wielu świadków, w tym synów Jana Wolskiego. Stanowiły je smugi w wysokiej trawie pochodzące od dwóch idących obok siebie osób, poobrywane kłosy zboża, odciski obuwia, które znalezione zostały w wielu miejscach oraz ślady wozu skręcającego na polanę i zjedzona przez konia trawa.

Mówi Pan, że ślady widziało wielu świadków, m.in. synowie Jana Wolskiego. Ile osób to dla Pana wielu świadków? I czy synowie Wolskiego to świadkowie wiarygodni i niezależni? A wie Pan, że Zbigniew Blania żadnych śladów już nie widział? Nie widzieli ich również milicjanci, którzy na miejscu byli bodaj następnego dnia, a do których jako pierwszy badacz dotarłem! Tak więc to, że takie ślady w ogóle były, to bardziej kwestia zaufania do tego, co opowiadali kilka tygodni później m.in. dwaj synowie Wolskiego.

Ale załóżmy, że ślady były. W tym miejscu warto podkreślić, że cały czas zapominamy, że zgodnie z tym, co przedstawiam w mojej książce, całe zdarzenie w Emilcinie było mistyfikacją. A jednym z zasadniczych elementów mistyfikacji jest to – o czym przecież wszyscy wiemy – że ktoś usiłuje oszukać inne osoby! Rozumiem, że jeszcze rok temu takie patrzenie na przypadek emilciński byłoby karkołomne, gdyż na straży jego nietykalności stały wyniki śledztwa Zbigniewa Blani, traktowane jako wiarygodne, wręcz wzorcowe! Jednak opisane przeze mnie materiały nie pozostawiają już złudzeń, że dochodzenie Blani było nastawione na uwiarygodnienie zajść w Emilicinie, nie zaś na ich badanie i weryfikację. To nie było żadne śledztwo! W efekcie dzisiaj na straży wiarygodności przygody Jana Wolskiego nie stoi już żadna twierdza nie do zdobycia w postaci raportu Blani. Tak więc podejrzenie o mistyfikację jest nie tylko uzasadnione – ono jawi się jako jedyne logiczne wyjaśnienie. Czy zatem Pana zdaniem ślady wygniecionej trawy, odciski dziwnych stóp w błocie i wyrwanie kłosów były dla twórcy owej mistyfikacji czymś trudnym do wykonania? Według mnie była to rzecz dziecinnie łatwa do zrobienia. Ale może się mylę? Może jest jakaś trudność w tym, aby dwukrotnie przejść tam i z powrotem kilkadziesiąt metrów po trawie, odcisnąć kilkukrotnie w błocie przygotowaną wcześniej podeszwę buta kosmity i wyrwać kilka kłosów zboża. Swoją drogą trzeba być niemal jak Winnetou, aby zauważyć w łanie zboża brak kilku kłosów! A co do pytania o ślady wozu skręcającego na polanę i zjedzoną przez konia trawę to przecież one w niczym nie kłócą się z moją hipotezą. Bo i w czym mają się kłócić? Te ślady tylko ją potwierdzają!

Pytanie nr 6

Co sądzę o relacji dwóch mieszkańców Lublina. W maju 1978 roku, gdy byli niedaleko Emilcina, mieli obserwować obiekt zbliżony do tego, który opisał Jan Wolski. Czy słyszałem o tych relacjach?

Nie tylko, że o nich słyszałem, ale również jako jedyna osoba mam blisko godzinne nagranie Zbigniewa Blani z tym związane. Stracił cały dzień – dokładnie tak, jak opisał to w książce – na weryfikację tej historii. Niech Pan zgadnie, kto był autorem rewelacji o tych dwóch mężczyznach z Lublina... Witold Wawrzonek. Czyli osoba, która moim zdaniem – bo wszystkie zebrane przeze mnie dowody na to wskazują – stoi również za emilcińską mistyfikacją. Nie powinno zatem nikogo dziwić, że Wawrzonek, aby wśród innych ufologów wesprzeć prawdziwość historii Jana Wolskiego, wymyślił jakichś mężczyzn, którzy rzekomo jeszcze przed Wolskim widzieli podobny pojazd nad rzeką Chodelką. Co ciekawe – a co idealnie wkomponowuje się w moją hipotezę – Blania, aby mieć kolejnego haka na Wawrzonka (pierwszym było fałszywe zdjęcie UFO z 1977 roku), pojechał we wskazane przez niego miejsce i sprawdził potencjalnych świadków (byłych milicjantów i członków miejscowego koła łowieckiego), którzy mogliby coś wiedzieć o takich dwóch kłusownikach. I niczego nie znalazł. 

Chodel – wieś leżąca nieopodal Emilcina (fot. Bartosz Rdułtowski)

Zresztą nawet Wawrzonek nie potrafił dokładnie wyjaśnić, skąd zaczerpnął informacje o świadkach z Lublina. Pisał enigmatycznie: O tej obserwacji wiem niestety z drugiej, trzeciej, a być może nawet znacznie dalszej ręki. Mimo usilnych starań nie udało mi się dotrzeć do bezpośrednich jej świadków. To, co przedstawiłem, to jedynie moja interpretacja jej przebiegu sporządzona w oparciu o posiadane przeze mnie informacje. Czy to ma być wiarygodna relacja? Raczej nie, co zresztą – w obliczu szeregu innych mistyfikacji, których dopuścił się Wawrzonek (choćby sprawa Obłońskiej, o której piszę w książce) – nie powinno być zaskoczeniem.