Mistyfikacja w Emilcinie. Pytania i odpowiedzi – cz. 2

Jeśli ktoś nie czytał części pierwszej tego wpisu, to przypominam: Na początku maja 2014 roku umówiłem się na kolejny wywiad dotyczący mojej książki Tajne operacje. PRL i UFO. Miał go przeprowadzić pewien „badacz” zjawisk paranormalnych. Gdy po wielu perypetiach w końcu dostałem pytania, uśmiechnąłem się pod nosem, gdyż okazały się one mizerne (jaki pan, taki kram). Wspomniany „badacz” po lekturze moich odpowiedzi chyba pojął płytkość swoich pytań, bo ostatecznie nie podesłał mi tekstu do autoryzacji w kilku kolejnych ustalonych przez siebie terminach. Tym samym byłem zmuszony definitywnie zakończyć z nim współpracę…

Poniżej dwa kolejne pytania:

*   *   *

Pytanie nr 3

Ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu jedno z pytań zadanych przez „badacza” zjawisk paranormalnych dotyczyło... relacji Popiołków! „Badacz” prosił mnie, abym wyjaśnił mu, jak tłumaczę to, że poza Janem Wolskim również Adam i Agnieszka Popiołkowie widzieli lecący nad stodołą obiekt, zaś ich mama i kilku sąsiadów słyszeli huk. Pytanie było o tyle dziwne, że odpowiadałem na nie obszernie w mojej książce. Tak to jest, jak się próbuje pytać o książkę, której się nie czytało. Jednak aby nie być niemiłym, odpowiedzi udzieliłem:

Sprawa Popiołków to bardzo istotny fragment mojego śledztwa. Na zdobytych przeze mnie kasetach z 1978 roku jest nagranych kilka rozmów, które Zbigniew Blania przeprowadził z rodziną Popiołków. I to właśnie te nagrania nie pozostawiają wątpliwości, że cała relacja Adasia była niejako wymuszona przez Zbigniewa Blanię. Dla przykładu: na jednym z fragmentów rozmowy między Blanią i Piotrowską, która mu pomagała, a matką Adasia Popiołka, ta wyraźnie stwierdza pewną rzecz. Otóż potwierdza, że Adaś opowiedział jej, iż coś dziwnego zobaczył, ale dopiero po tym, jak ona dowiedziała się o przygodzie Jana Wolskiego od mieszkańców Emilcina! Gdy Blania to usłyszał, zrozumiał, co się stało. Miał świadomość, że opowieść Adasia została zapewne zmyślona przez niego pod wpływem tego, co usłyszał we wsi. Na nagraniu słychać, że Blania jest tym faktem zwyczajnie przerażony! Zaczyna się jąkać.

Pamiętam, że gdy odsłuchałem cały zapis rozmowy z Popiołkami po raz pierwszy, byłem zszokowany! To nagranie nie pozostawiało wątpliwości co do kilku istotnych spraw. Przede wszystkim Joanna Popiołek co innego twierdziła na początku rozmowy z Blanią i Piotrowską, a co innego, gdy później poczuła na sobie presję męża. Najpierw utrzymywała, że Adaś niczego jej rano – po rzekomym huku – nie mówił. Gdy Piotrowska powiedziała: „Bo on nie powiedział tego natychmiast...”, Popiołkowa potwierdziła, mówiąc: „Nie, nie mówił natychmiast”.

Jeszcze bardziej kuriozalna jest sytuacja, gdy Blania naprowadza Adasia na właściwy – czyli zbieżny z relacją Wolskiego – opis pojazdu! Blania twierdził wielokrotnie, że wywiad z małym Popiołkiem prowadził „ostrożnie”. W rzeczywistości ostrożnie podsuwał dziecku kolejne sugestie – kolor obiektu, jego wygląd czy kształt „wirków”! To, co wyłoniło się z nagrań dowodziło, że Blania prowadził ten wywiad tak, aby chłopiec powiedział to, co on chciał usłyszeć. Ufolog koniecznie chciał mieć drugiego niezależnego świadka.

I jeszcze Agnieszka. Początkowo – podczas pierwszej rozmowy ze Zbigniewem Blanią – w ogóle nic nie powiedziała! Dopiero kilkanaście dni później zaczęła coś potwierdzać. Ale gdy rozmawiałem z nią rok temu, przyznała, że nie pamięta niczego z tamtych wydarzeń, gdyż była za mała. Zresztą Blania również nie forsował jej w swoim śledztwie jako niezależnego świadka. Wolał skupić się na urabianiu Adasia! Reasumując, sprawę Popiołków uważam za definitywnie zamkniętą i wyjaśnioną! 

Gospodarstwa w Emilcinie położone są po obu stronach kilkusetmetrowej drogi. Nie ma takiej możliwości, aby przelatujący z hukiem obiekt słyszało tylko kilka osób (fot. Bartosz Rdułtowski)

Teraz kilka słowa o innych mieszkańcach Emilcina, którzy rzekomo słyszeli głośny huk. Zbigniew Blania pisze, że gdy pytał ich, czy 10 maja 1978 roku słyszeli jakiś huk lub widzieli lecący nisko obiekt, odpowiadali przecząco! Co łódzki ufolog robił z takimi relacjami? Poddawał je w wątpliwość. Proponuję krótki cytat. Blania tak wspomina: Stanisława Szczucka nie powiedziała nam jednak prawdy. Ale nie tylko ona. Kiedy poszliśmy do mieszkającej obok Janiny Żywickiej, ta także zaprzeczyła, by dźwięk słyszała. Owszem, była z mężem na podwórku, ale nic nie słyszeli [cyt. za: Z. Blania-Bolnar, Zdarzenie w Emilcinie, s. 184]. Jak podaje dalej Zbigniew Blania: Że huk był, nie mieliśmy wątpliwości, zatem niektórzy musieli z jakichś powodów kręcić. Wciągnęliśmy na czarną listę Stanisławę Szczucka, Janinę Żywicką i Zofię Gregułę (...) [cyt. za: Z. Blania-Bolnar, Zdarzenie w Emilcinie, s. 185]. Widać więc czarno na białym, że świadkowie, których relacje nie pasowały do koncepcji Blani, byli wciągani na czarną listę! Czy mam coś jeszcze dodawać w sprawie huku oraz tego jak Zbigniew Blania prowadził swoje śledztwo?

Pytanie nr 4

Co sądzę o przypadkach z Goliny i z Przyrownicy z 27 września 1978 roku. Czego dowiedziałem się od Henryka Marciniaka?

Oba zdarzenia oceniam jako pokłosie tego, co stało się w Emilcinie. A tam Witold Wawrzonek zrobił w przysłowiowego balona Zbigniewa Blanię. Gdy łodzianin zdał sobie z tego sprawę, to postanowił się błyskawicznie zabezpieczyć na wypadek, gdyby Wawrzonek zapragnął pochwalić się tym faktem publicznie. W tym celu Blania potrzebował drugiego niezależnego przypadku z udziałem emilcińskich kosmitów i emilcińskiego UFO. Tak powstał incydent w Golinie. Na moje pytanie, jak po trzydziestu pięciu latach ocenia swoją przygodę, Henryk Marciniak – świadek incydentu w Golinie – odpowiedział, że on to jest żartowniś. 

Las w Golinie a zarazem miejsce rzekomego spotkania Pana Marciniaka z UFO (fot. Bartosz Rdułtowski)

Wszystkim, którzy dalej uważają, że w Przyrownicy i w Golinie byli kosmici, sugeruję zadać sobie pytanie, kto zyskał na obu historiach. A zyskała tylko jedna osoba – Zbigniew Blania. Na zdarzeniu w Przyrownicy zyskał, bo tam wykazał się rzekomo sceptycyzmem i udowodnił sensowność zastawionych w historii Jana Wolskiego UFO-pułapek. Na Golinie – bo miał drugie niezależne zdarzenie, które potwierdzało to z Emilcina. Jak pisał: „było zdarzenie w Emilcinie, którego Golina była uzupełnieniem i ciągiem dalszym. I jeśli jedno było prawdziwe, prawdziwe było i drugie. Zaś oba razem wzięte stanowiły twierdzę nie do zdobycia” [cyt. za: Z. Blania-Bolnar, Zdarzenie w Emilcinie, s. 243].

Zainteresowanych dokładniejszą analizą tego zagadnienia odsyłam do mojej książki. Poświęcam jej tam kilka rozdziałów. 

C.D.N.