Rzecz o dyletantach i pseudobadaczach

Taka sytuacja.

Należycie do grupy, która przez 15 lat nieustannie rozpisuje się o pewnym zagadkowym zdarzeniu. Lansujecie się na badaczy i twierdzicie wszem i wobec, że zależy wam na poznaniu prawdy i zbadaniu zjawisk tajemniczych. Nagle ukazuje się książka, która lansowaną przez was historię wywraca do góry nogami. Okazuje się, że to mistyfikacja. Dowody są niepodważalne!

Co robicie? Udajecie Greka? Przecież w ten sposób podważacie własną wiarygodność!

Czemu o tym piszę? Gdyż dostałem wczoraj bardzo ciekawy list:

*   *   *

Szanowny Panie Bartoszu!

Na wstępie dziękuję, że się Panu chce sprawdzać te wszystkie niesamowite historie!

Od lat tematyka ta mnie żywo interesuje. Jednak dopiero czytając Pana książki: „Syndrom V-7”, trzy tomy „Ostatniego sekretu Wunderwaffe” a ostatnio „Tajne operacje – PRL i UFO” zdałem sobie sprawę, jak pełne są te historie mistyfikacji, manipulacji i zwykłej ludzkiej nieuczciwości. Uważam, że sprawdzając te historie wykonuje Pan bardzo cenną pracę, ale też musi Pan mieć przez to coraz więcej wrogów w kręgach różnych fanatyków spiskowych teorii!

Udowodnieniem mistyfikacji w Emilcinie zaszkodził Pan wielu osobom! Najbardziej rzecz jasna zaszkodził Pan Fundacji Nautilus i jej prezesowi Robertowi Bernatowiczowi. Ma Pan na pewno świadomość, że Emilcin to była ich perełka. Tyle lat zdobywali dzięki niej nowych fanów. W niedawnym wpisie na blogu pisze Pan ważną rzecz: „fundacja Nautilus, która przez lata intensywnie promowała zajścia w Emilcinie i postawiła tam pomnik UFO (nie chce się wierzyć, a jednak!), mimo ukazania się mojej książki nadal udaje, że w kwestii historii Jana Wolskiego nic się nie zmieniło. Jest to zachowanie wręcz zdumiewające. To samo tyczy się działalności Marcina Mizery i jego portalu Na Progu Nieznanego”.

Panie Bartoszu – otóż Fundacja Nautilus nie tylko, że udaje przed swoimi fanami, iż Pana książka nigdy się nie ukazała. Nie wiem czy Pan wie, ale w 36 rocznicę zdarzenia w Emilcinie na stronie głównej Fundacji Nautilus pojawił się tekst zatytułowany: „To jest dowód na istnienie UFO”. Jest on o Emilcinie! Gdy się go czyta, to człowiek ma wrażenie, że jego autor żyje w jakimś innym świecie, gdzie obowiązuje inna logika – lub jej brak! Widać jasno, że Fundacja Nautilus postanowiła w sprawie Emilcina iść w zaparte i udawać, że burzące doszczętnie wiarygodność Emilcina fakty jakie Pan przedstawił nie istnieją! Tak jak w sprawie Zdanów! Jest to żenujące zachowanie, ale niestety prawdziwe. 

Fundacja Nautilus idzie w kwestii Emilcina w zaparte. Na 36 rocznicę zdarzenia piszę o nim jako o dowodzie na istnienie UFO [za: http://www.nautilus.org.pl/?p=artykul&id=2787].

 Jak Pan zauważy, na wspomnianej stronie jest też wywiad z prezesem Fundacji Nautilus – Panem Robertem Bernatowiczem. I co pisze Pan Bernatowicz: „Pamiętam, że pierwszymi ludźmi z którymi udało mi się porozmawiać byli synowie pana Jana Wolskiego. Moim zdaniem ich relacje są często pomijane, przemilczane, a jest to wielki błąd. Oni dokładnie opisywali, jak ojciec przyjechał do domu i opowiedział o dziwnym spotkaniu w lesie. Praktycznie natychmiast pobiegli na miejsce zdarzenia i widzieli ślady, jakie zostawiły obce istoty. Także był bardzo wyraźny ślad w miejscu, nad którym wisiał obiekt UFO. To zdumiewające, ale mimo kolejnych zim, mrozów i deszczów ten ślad był widoczny przez kilkanaście lat! To zupełnie niepojęte, niewytłumaczalne”. Czyli zdaniem Pana Bernatowicza dowodem na prawdziwość zdarzenia mają być ślady? A co to – śladów KTOŚ nie mógł celowo wygnieść? Przecież hipoteza, jaką przedstawił Pan w książce „Tajne operacje – PRL i UFO” dokładnie tłumaczy każdy jeden fragment z powyższego cytatu. Począwszy od dziwnego zachowania Jana Wolskiego a kończąc na śladach na polanie celowo tam zrobionych! Jest dla mnie jasne, że Pan Bernatowicz przeczytał Pana książkę. Kogo zatem chce wprowadzić w błąd takimi wywiadami?

Najbardziej rażące w tym wywiadzie jest dla mnie to, że Pan Bernatowicz wciąż powołuje się w sprawie Emilcina na autorytet Zbigniewa Blani. A przecież materiał, jaki przedstawił Pan w książce „Tajne operacje – PRL i UFO” dyskwalifikuje Pana Blanię pokazując go jako osobę robiącą w Emilcinie zwykłą farsę!

Zastanawiam się kogo Pan Bernatowicz i Fundacja Nautilus chcą dalej zwodzić? Dla mnie ich reakcja na Pana książkę i zawarte w niej fakty, to gigantyczna kompromitacja Pana Roberta Bernatowicza i jego ekipy! Z drugiej strony to dobrze, że Fundacja Nautilus pokazała tak dobitnie swoje prawdziwe oblicze. Każdy myślący logicznie człowiek szybko dojdzie do wniosku, że nie ma ono niestety nic wspólnego z chęcią poznania prawdy!

Tym bardziej się cieszę, że są tacy ludzie jak Pan, którym chce się za tą prawdą uganiać. Życzę powodzenia i kolejnych równie udanych śledztw i książek!

Marek R.

*   *   *

Pozwolę sobie na jeszcze kilka słów komentarza do powyższego listu.

Otóż pisząc moją książkę „Tajne operacje. PRL i UFO” postanowiłem, mówiąc kolokwialnie, odpuścić fundacji Nautilus i Panu Robertowi Bernatowiczowi i nie robić im wstydu. A mogłem! Przez tyle lat trąbili o UFO z Emilcina, Pan Bernatowicz znał też osobiście Pana Zbigniewa Blanię i nie przyszło im do głowy, aby po jego śmierci w 2003 roku udać się do siostry Pana Zbigniewa i spytać o pozostałą po łódzkim ufologu dokumentację? Mieli na to 10 lat! Już samo to było dla mnie kuriozalne. To nieprawdopodobny przykład dyletanctwa. Gdy 1 i 3 marca 2013 roku Pani Kinga wręczała mi niemal kompletne archiwum Pana Zbyszka Blani dotyczące Emilcina, wciąż zadawałem sobie pytanie – gdzie przez te 10 lat był Robert Bernatowicz i jego „asy” z fundacji Nautilus? Co ciekawe, namiar na Panią Kingę otrzymałem od dobrego znajomego Pana Bernatowicza – Marcina Mizery z kolejnej grupy udającej prowadzenie badań zjawisk paranormalnych – czyli portalu „Na progu nieznanego”. To gdzie był przez te 10 lat Pan Marcin Mizera – pytam? Dlaczego nie zawitał do Pani Kingi? Amatorzy, zwykli amatorzy. Równocześnie fundacja Nautilus poświęciła czas i środki, aby postawić w Emilcinie pomnik UFO! Wniosek, jaki się nasuwa, jest prosty. Słusznie zauważa Pan Marek, że fundacji Nautilus nie zależy na żadnych badaniach, tylko na robieniu wokół siebie szumu i rozgłosu! Opisana w powyższym liście sytuacja jest tego kolejnym dowodem. 

Na 36 rocznicę zdarzenia Telewizja Puławy opublikowała reportaż 

pt. „UFO w Emilcinie. Zagadka rozwiązana”.

Zdaję sobie sprawę, że przedstawione w mojej książce fakty na temat mistyfikacji w Emilcinie były dla Pana Roberta Bernatowicza i fundacji Nautilus wyjątkowo bolesnym zderzeniem się z rzeczywistością. Wszak jeszcze w czerwcu 2013 roku zapowiadając swój film o zdarzeniu w Emilcinie fundacja pisała: Od wielu lat podczas naszych prezentacji na całym świecie mówimy o historii z Emilcina i pokazujemy ją jako najbardziej wiarygodny i udowodniony przypadek w Polsce czegoś, co świat nazywa CE III, czyli Bliskim Spotkaniem III Stopnia. To, co Pan Bernatowicz promował od lat jako najbardziej wiarygodny i udowodniony przypadek kontaktu z UFO, czymś takim nie było! To była mistyfikacja! Trzeba się z tym pogodzić, a nie chować głowę w piasek niczym struś i udawać, że wszystko jest jak dawniej. Bo nie jest. Mleko się już rozlało! W sprawie Emilcina nic już nie będzie takie, jak było przed ukazaniem się mojej książki. Emilcin, jako „twierdza nie do zdobycia”, już nie istnieje. Nie ma już nieposzlakowanej i wiarygodnej historii o polskim kontakcie rolnika z UFO pod Lublinem. Czas lansowania się fundacji Nautilus na tej historii minął. Nasi południowi sąsiedzi dodaliby jeszcze zwrot… to se ne vrati!