Mistyfikacja w Emilcinie. Pytania i odpowiedzi – cz.1

Na początku maja 2014 roku umówiłem się na kolejny wywiad dotyczący mojej książki Tajne operacje. PRL i UFO, w której opisuję śledztwo w sprawie zdarzenia w Emilcinie. Miał go przeprowadzić pewien „badacz” zjawisk paranormalnych. Gdy po wielu perypetiach w końcu dostałem pytania, uśmiechnąłem się pod nosem, gdyż okazały się one mizerne (jaki pan, taki kram). Zgodnie z buńczucznymi zapowiedziami „badacza” miały mnie one zapędzić w kozi róg i udowodnić, że moja książka jest niekompletna i nie wyjaśnia sprawy z 1978 roku. W rzeczywistości poruszone w pytaniach kwestie znakomicie ukazywały bezsilność fanatyków historii o UFO i Janie Wolskim w konfrontacji z ustaleniami mojego śledztwa.

Gdyby tego typu pytania zadał mi dziennikarz niezajmujący się na co dzień UFO i Emilcinem, sprawa przedstawiałaby się zgoła inaczej. Inna byłaby też moja reakcja. Tu jednak miałem do czynienia z aktywnym propagatorem zjawiska UFO, w dodatku już kilkukrotnie piszącym o Emilcinie. Miałem się więc skonfrontować z kimś, kto uważa się za fachowca w tym temacie. Ochoczo przyjąłem rzucone mi wyzwanie i dość szczegółowo, a miejscami wręcz wylewnie odpowiedziałem na podjęte kwestie. Wspomniany „badacz” po lekturze moich odpowiedzi chyba pojął płytkość swoich pytań, bo ostatecznie nie podesłał mi tekstu do autoryzacji w kilku kolejnych ustalonych przez siebie terminach. Tym samym byłem zmuszony definitywnie zakończyć z nim współpracę.

Ponieważ pytania były powieleniem zarzutów, które wysuwano pod adresem mojej książki na internetowych forach ufologicznych, zdecydowałem się zredagować całość materiału, uzupełnić go i w formie kilku wpisów zamieścić na moim blogu.

Pytanie nr 1

Dlaczego zająłem się zdarzeniem w Emilcinie? Przecież przypadek ten był już zbadany i udokumentowany.

Incydent w Emilcinie postanowiłem zweryfikować właśnie dlatego, że zdarzenie to zyskało sobie status najlepiej zbadanego i udokumentowanego przypadku UFO w Polsce. Ciekawiło mnie, czy pod Lublinem rzeczywiście spacerowały dziwne istoty. Do 2012 roku znałem ten przypadek tylko z pozycji czytelnika, a nie badacza. Wiedziałem o nim tyle, ile wyczytałem w książkach Zbigniewa Blani i kilku prasowych artykułach oraz w Internecie. Podczas jednej z rozmów z Adamem Chrzanowskim, który od lat interesuje się m.in. ufologią, podjęliśmy temat zdarzenia w Emilcinie. Zresztą nie pierwszy raz, bo zagadka ta od lat przewijała się w naszych dyskusjach. Tym razem było jednak trochę inaczej. Całkiem poważnie zaczęliśmy się zastanawiać, czy przypadek ten nie mógł pełnić jakiejś propagandowej roli w socjalistycznych mediach końca lat siedemdziesiątych. Adam zasugerował, że mogła to być mistyfikacja dokonana przez nasze specsłużby. Ta hipoteza bardzo mnie zaintrygowała i ostatecznie postanowiłem ją zweryfikować. Przy okazji postanowiłem zweryfikować cały incydent emilciński oraz powiązane z nim bezsprzecznie zdarzenia, które miały miejsce w Przyrownicy oraz w Golinie. Byłem też niezmiernie ciekaw, jak zdarzenie w Emilcinie będzie wyglądać, gdy skonfrontuję się z nim już nie jako pasjonat UFO (po raz pierwszy książkę Blani Zdarzenie w Emilcinie przeczytałem w wieku 23 lat), lecz profesjonalny badacz. I tak właśnie rozpoczęło się moje wielomiesięczne śledztwo...

Jednym z miejsc, do których dotarłem podczas śledztwa, była Przyrownica. Na zdjęciu budynek byłej szkoły (fot. Bartosz Rdułtowski)

Pytanie nr 2

Dlaczego w książce nie podjąłem wątku o diabelskim kamieniu, który spoczywał na polanie Jana Wolskiego. Co sądzę o hipotezie jakoby obcy pojawili się w Emilcinie w poszukiwaniu tego kamienia?

Obcy szukający w Emilcinie kamienia – to bajki, i to takie dla małych dzieci. Do tej pory wiarygodność i wyjątkowość zdarzenia w Emilcinie opierała się na wiarygodności i rzetelności dochodzenia, jakie w Emilcinie przeprowadził Zbigniew Blania, łódzki ufolog (z wykształcenia socjolog). W mojej książce udowadniam NIEZBICIE, że jego dochodzenie było ukierunkowane jedynie na potwierdzenie wiarygodności zajścia w Emilcinie. Ono było zwyczajnie tendencyjne – to jest sprawa w tym momencie bezdyskusyjna, a zarazem kluczowa dla nowej oceny tego przypadku! Tymczasem niektórzy ufofani jako kontrargument wysuwają sprawę jakiegoś głazu. To, że miał on ponoć magiczne właściwości, potwierdził tylko Jan Wolski, zaś hipoteza jakoby miał pełnić rolę drogowskazu dla kosmitów jest… bądźmy poważni! Chyba że ktoś dysponuje jakimiś namacalnymi i możliwymi do weryfikacji dowodami na niezwykłość tego głazu. Nawet tak wychwalany przez wszystkich Blania potraktował sprawę głazu jako infantylną i nic niewnoszącą do całej historii – czy wręcz jako ją ośmieszającą! Blania zupełnie ją zignorował i ja go w pełni rozumiem. A proszę mi wierzyć, gdyby tylko ta sprawa w jakikolwiek sposób mogła podnieść wiarygodność zdarzenia w Emilcinie, Blania nie omieszkałby tego wykorzystać. Poza tym historia z tzw. czarcim kamieniem z Emilcina była lansowana przez Kazimierza Bzowskiego jako jego „trzy grosze” w zajściu emilcińskim. A tego, co mówił i pisał Kazimierz Bzowski – co ze smutkiem stwierdzam – w żadnym razie nie można brać poważnie. Oczywiście podczas mojego śledztwa zapoznałem się z historią kamienia, ale nie znalazłem w niej nic, co by mnie zainteresowało w kontekście domniemanego spotkania z kosmitami. Dlatego też nawet o tym w książce nie pisałem. 

Zdjęcie "diabelskiego" kamienia z Emilcinia (archiwum Krzysztofa Drozda)

List w sprawie kamienia od prof. Mazurczaka do Krzysztofa Drozda (archiwum Krzysztofa Drozda)

Bardzo cenne materiały na ten temat przekazał mi Krzysztof Drozd, który w latach osiemdziesiątych dowodził Lubelskim Klubem Popularyzacji i Badań UFO. Krzysztof współpracował też z innymi polskimi ufologami i miał pełny dostęp do materiałów w sprawie kamienia z Emilcina. Warto zaznaczyć, że sprawa wywiezienia z Emilcina tego właściwościami dziwnymi słynącego głazu wiąże się z kolejnym ufologicznym matactwem. Była nim organizowana w 1983 roku wyprawa badawcza w rejon Trójkąta Bermudzkiego. Tak się złożyło, że człowiek, który odpowiadał za zabranie kamienia z emilcińskiego lasu i jego przetransportowanie do Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, był także organizatorem wspomnianej wyprawy. Jak się później okazało, jej celem było tylko... wyłudzenie pieniędzy od jej przyszłych uczestników!